Książka Juliany Javierre to proza, łącząca w sobie elementy realizmu magicznego z obrazem społeczeństwa walczącego z przeciwnościami. Akcja powieści rozgrywa się w Sopindze, niewielkim, nadrzecznym miasteczku, które zdaje się być całkowicie zapomniane przez władze i resztę świata. Główną bohaterką jest piętnastoletnia Emilia, która mieszka z matką i babcią w skromnym domu.
Powieść otwiera się z momentem, gdy Sopindę nawiedza plaga much. Mieszkańcy cierpią na biegunki i wymioty, a powietrze staje się nieznośne. Emilia, ze względu na swój wiek i wrażliwość, bardzo intensywnie przeżywa tę sytuację. Do tego stopnia, że zaczyna się obawiać, iż przypadkowo połknięta mucha złożyła w jej organizmie jaja i teraz rośnie w niej jakieś stworzenie. To osobiste odczucie splata się z ogólną psychozą panującą w miasteczku.
Plaga to opowieść o dorastaniu w świecie, gdzie katastrofy następują jedna po drugiej, a granica między rzeczywistością a snem, staje się płynna. Książka dotyka tematów ekologicznych, społecznych wykluczeń i siły adaptacji w obliczu beznadziei.
Powieść brutalnie ukazuje upadek społeczny i ekologiczny miasteczka, w którym brakuje perspektyw, a interwencje mające rozwiązać problemy jedynie je pogłębiają. Jest to gorzka historia o przetrwaniu w świecie, gdzie kolejne katastrofy — zarówno dosłowne (muchy, ropuchy), jak i metaforyczne (społeczne, egzystencjalne) — stają się codziennością, a Emilia próbuje odnaleźć sens w tej niesprawiedliwej i brutalnej rzeczywistości.
Duża ilość niedopowiedzeń i surrealistycznego absurdu, sprawia, że jest to proza wymagająca, ale też niezwykle poetycka i mroczna. Rzecz dla koneserów.
Brzmi intrygująco.
OdpowiedzUsuńKojarzę nazwisko! Znasz coś jeszcze tego twórcy?
OdpowiedzUsuńto jedyna książka autorki przełożona na język polski.
UsuńKojarzę nazwisko! Znasz coś jeszcze tego twórcy?
OdpowiedzUsuńByć może kiedyś ;)
OdpowiedzUsuń