Szepty lasu - Charles Frazier

W historii tej rodziny zdarzyło się bardzo wiele złego. Matka porzuciła swoje dzieci, ojciec nie potrafił okazać nikomu miłości. Jedną córkę zgwałcono, drugiej odebrano życie… Nic więc dziwnego, że Lucy tak usilnie stara się zacząć wszystko od nowa. Od miesięcy opiekuje się ubogą chatą na skraju lasu, nie szukając i nie pragnąć od życia już niczego więcej. Zło czai się jednak gotowe do ataku, a wraz z nim przybędzie dwójka osieroconych dzieci.

Szepty lasu to przepełniona emocjami opowieść o siostrach, dla których obowiązek znaczy więcej niż spokój ducha. Lucy, mimo izolacji od świata zewnętrznego, ciągle się czegoś boi. Nie ufa ludziom i nie dopuszcza do siebie myśli, że jej życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. Zamiast pieniędzy woli ciszę, a luksusy są dla niej zbędną fanaberią. Przygarnięcie Dolores i Franka, również traktuje, jako coś w rodzaju służby. A ponieważ rodzeństwo zachowuje się bardzo osobliwie – jest nieme, impulsywne – ich wspólnie pomieszkiwanie będzie odtąd sporym wyzwaniem.

Charles Fraizer długo był dla mnie autorem kompletnie nieznanym. Jak się okazuje, słyszałam trochę o ekranizacji jednej z jego książek (Wzgórze nadziei), ale kto to jest i o czym pisze, wciąż pozostawało tajemnicą. Po Szeptach lasu przyznaję jednak rację rzeszy jego miłośników. Powieść nie wzbudziła we mnie entuzjazmu zapierającego dech w piersiach, lecz przykuła uwagę starannością oraz napięciem rodzącym się wśród bohaterów.

Ciekawa historia o dojrzewaniu by kochać i poszukiwaniu w swoim życiu, choćby grama sprawiedliwości. Poraża realnością oraz sprawia, że nikt nie będzie wobec niej obojętny.

Charles Frazier „Szepty lasu”

Ilość stron: 296

Wyd. Black Publishing

Ocena: 4,5/6

Czas zamykania - Jack Ketchum

Moje trzecie spotkanie z Jackiem Ketchum’em i na pewno nie ostatnie. Antologia opowiadań ujętych pod wspólnym tytułem Czas zamykania, to dzieło bardzo nierówne w kwestii napięcia, za to świetnie obrazujące uniwersalność autora jako pisarza gatunkowego.

Pierwsze skojarzenia z nazwiskiem Ketchum to u mnie brutalność i dosadne opisy. Dzięki tej książce odkryłam jednak jego subtelniejsze oblicze, skupione raczej na stanach emocjonalnych i nastrojowości, niż sadystycznych zapatrywaniach poszczególnych bohaterów.

Czas zamykania to pewnego rodzaju emocjonalny pamiętnik. Zapis myśli i skojarzeń zrodzonych pod wpływem danej chwili, obejrzanego filmu albo snu. Te na pozór błahe zdarzenia, stają się jednak kanwą na której wystarczy zmienić jeden, pozornie nieistotny szczegół, a finał okaże się być maksymalnie zaskakujący. 

Opowiadania przypominają nam o nieszczęśliwych splotach okoliczności. O tym, że każdy człowiek ma swoją rację i zło ukryte pod skórą. I mimo, że w ogólnym rozrachunku wolę u Ketchum’a klasyczne powieści, to jego dopracowana oraz zamknięta w sensowną klamrę antologia, zajmuje szczególne miejsce na mojej półce.

Skoro Stephena King’a mianowano mistrzem gatunku, to Jack Ketchum jest bez wątpienia królem ludzkiej duszy.

Jedyne dziecko   I   Dziewczyna z sąsiedztwa 

Jack Ketchum „Czas zamykania”

Ilość stron: 296

Wyd. Replika

Ocena: 4,5/6

Stos

Powoli wybudzam się z zimowego letargu. Normalne tempo czytania jeszcze do mnie nie wróciło, ale nawet po dzisiejszym stosie widać, że idzie w stronę lepszego. Dni są coraz dłuższe, słońce wspina się coraz wyżej. Jeszcze tylko trochę, dosłownie kilka tygodni i będzie można czytać na ławce w ogrodzie :)

Jonathan Lee "Joy"  od wyd. Muza    recenzja

Kerstin Ekman "Oszustki"  od wyd. Czarna Owca     recenzja

Jill Mansell "Nie traćmy ani chwili"   od wyd. Literackiego   recenzja

Rodrigo Rey Rosa "Głusi"   od wyd. Wielka Litera     recenzja

Rihdian Brook "W domu innego"   j.w.

Jack Ketchum "Czas zamykania"  od wyd. Replika

Natalia A. Bieniek "Uśpione marzenia"  j.w.     recenzja

Stephen Miller "Wysłanniczka"  od wyd. Muza

Udanego weekendu!

Joy - Jonathan Lee

Znowu to zrobiłam. Oceniłam książkę po okładce i dałam się sprowadzić na manowce, ale sami przyznajcie: czy ta różowa, krzykliwa czcionka nie zapowiada „babskiej literatury na jedno popołudnie”? No właśnie nie. Jak się po fakcie okazało, jest to przewrotna i napisana z wielkim dystansem historia dziewczyny imieniem Joy (ang. radość), która w niejasnych okolicznościach rzuca się z balustrady chcąc popełnić samobójstwo.

Kancelarię opisaną przez Lee śmiało można nazwać domem wariatów. Każdy z jej pracowników to oryginalne indywiduum, mające zdanie właściwie na każdy temat, a świat kończy mi się centymetr za własnym nosem. Kiedy ich koleżanka z pracy postanawia odebrać sobie życie, instytucja postawia zapewnić wszystkim opiekę terapeutyczną, a jak wiadomo – na kozetce u psychoanalityka, wszystko może się zdarzyć.   

Jonathan w nieco przerysowany sposób obnaża znieczulicę panującą w londyńskiej kancelarii. Jest to miejsce, gdzie osobiste ambicje przysłaniają ludziom cały świat, a plotka znaczy więcej niż niejedno dyrektorskie rozporządzenie. I bardzo pomyli się ten, kto sądzi, że znowu będzie tu o modzie oraz kosmetykach. Joy niczym nie przypomina znanych mi dotąd historii o nowojorskich prawniczkach. Jest to raczej studium ich zawodowej psychozy, ukazane na brytyjski, groteskowy sposób.

Śmiać tu się raczej nie będzie z czego, ale Joy potraktowana jako powieść o ludziach, znacznie zyskuje na wartości. Zatem drogie panie i panowie, ta książka ma szansę wam się spodobać, choć w moim przypadku wywołała raczej stonowany entuzjazm.

prawnicy w roli głównej:

Na własną rękę  I  W mroku tajemnic  I Spójrz na mnie  I  Statek śmierci 

Kocham Nowy Jork  I  Kocham Paryż  

Jontahan Lee „Joy”

Ilość stron: 352

Wyd. Muza

Ocena: 4/6

Lista życzeń - aktualizacja

W zeszłym roku postanowiłam sobie, że będę wydawać pieniądze tylko na konkretne rzeczy i przestanę (przynajmniej w teorii) impulsywnie kupować pierdoły. Chciałam w ten sposób zmobilizować się, aby zebrać fundusze na wymarzoną wycieczkę oraz komputer. 

Metoda upublicznienia zamiarów w moim przypadku okazała się być strzałem w dziesiątkę. Zawzięłam się, uparłam i ostatecznie z tej rozpiski - z wyjątkiem łosia - wszystko zostało zdobyte :)

Idąc dalej tym tropem i marząc ciągle o kilku szczególnych rzeczach, aktualizuję Listę życzeń:

*  pojemniki z Design Letters

*  łoś z Kinto

*  krzyżakowy fotel

*  nowy obiektyw do aparatu

*  Miska Dropp 

A przy okazji ślinę się na widok tego rodzaju miejsc:

Wszystko jednak przede mną i to marzenie też zostanie zrealizowane :)