Dar wilka - Anne Rice

Czym jest wilkołak, chyba wie każdy. Człowiek zamieniający się w wilka. Zły, okrutny, ogólnie niebezpieczny. Aktualnie mamy od groma filmów, książek, a nawet seriali na jego temat, dlatego stworzenie czegoś nowego praktycznie nie jest już możliwe. Teraz znaczenia zaczyna nabierać klasyka i umiejętne jej wykorzystanie. Kiedy dowiedziałam się, że i Anne Rice postanowiła dotknąć tego motywu, byłam pełna nadziei na mocną, a zarazem poetycką opowieść.

Kto czytał Kroniki Wampirów ten wie, że postacie autorki to nie są potulne baranki. Odrywają głowy, mordują niewinnych. Czy i wilkołak taki będzie? Z przykrością muszę powiedzieć, że nie. Co więcej, bliżej mu do obrońcy uciśnionych niż stworzenia pełnego instynktów i agresji.

Ruben to dziennikarz, który podjął się zlecenia mającego na celu opisanie oraz sprzedanie starej posiadłości nad Pacyfikiem. Dom jest ogromny i z miejsca robi wrażenie, ale nie mniej urokliwa jest też w jego właścicielka, piękna Marchent. Niestety, w trakcie oględzin domostwa dochodzi do brutalnego napadu w którym kobieta ginie, a Ruben zostaje ciężko ranny. Wkrótce po tym zdarzeniu dowiadujemy się, kto by sprawcą ataku, jednak pytanie dlaczego ciało dziennikarza tak szybko wraca do formy, pozostaje nadal bez odpowiedzi.

Dar wilka to powieść, która fabularnie niczym nie zaskakuje, a mimo to świetnie się ją czyta. Trudno mi ocenić czego jest to zasługa, ponieważ akcja do szybkich nie należy, jednak książka wciąga i stale chcemy więcej. Jest w niej pewnego rodzaju nostalgia, ale też niepodobny do stylu autorki optymizm. Rice przyzwyczaiła mnie do faktu, że jej postacie żyją w konflikcie ze światem i samym sobą. Tu z kolei bohater cieszy się z nowego daru, miłości i ogólnie jest jakiś wesolutki. Dziwna to sprawa u Anne Rice. Nie twierdzę, że gorsza, ale wilkołak zachowujący się jak zakochany superman, gryzie się z moimi przekonaniami.

W ogólnym rozrachunku książka wypada dobrze, ale na pewno nie świetnie. Jest o niebo lepsza od Pokuty, jednak coraz częściej brakuje mi w tej literaturze pierwotnych instynktów. Gdzie jest złość? Gdzie nadnaturalna energia? Nie pojmuję współczesnej tendencji do „ugłaskiwania” bohaterów. Stwór to ma być stwór. Z wielkimi zębami, umazany krwią na widok którego wszyscy uciekają. Tu tego nie znajdziemy, dlatego tradycjonalistów Dar wilka pewnie zawiedzie. Tym, którzy mają luźniejsze podejście do motywu zachęcam spróbować.

Anne Rice „Dar wilka”

Ilość stron: 520

Wyd. Rebis

Ocena: 4,5/6