„Kiedy człowiek nic nie wie o swojej rodzinie, boi się najgorszego albo liczy na cud. potem, kiedy z jakiegoś obozu przychodzi wiadomość, że żyją, jest szczęśliwy. ale bardzo szybko, gdy ich nieszczęsny los się pogarsza, żałuje, że kiedykolwiek się o tym dowiedział, bo to , czego niegdyś się obawiał, teraz wie już na pewno”.
Oto historia pobytu w trzech obozach, gdzie wydawałoby się, że już samo Auschwitz, pozbawi człowieka wszelkiej nadziei.
Tym czasem Thomas Geve nie tylko przetrwał, ale i odważył się nieść świadectwo dalej. oto postać upamiętniająca dzieci, takie jak on. Nasz bohater posługuje się pseudonimem, aby móc przemawiać głosami tysięcy istnień, więzionych w obozach koncentracyjnych. Jednak, co należy podkreślić, to właśnie jego osobiste doświadczenie oraz jego ręka, zobrazowały rutynę tamtych dni.
Osiemdziesiąt prostych ilustracji dokumentuje grozę miejsc, w których przyszło mu spędzić dwadzieścia dwa miesiące życia. Bezustanne poszukiwanie jedzenia oraz niekończące się apele, kiedy niemożna się było doliczyć dokładnej liczby więźniów. Wdzięczność za ząbek czosnku, który można było wetrzeć w okruchy chleba, strach związany z zakażeniami oraz zatrutą wodą z kranu.
Oto horror widziany oczami dziecka. oto historia pełna nadziei i wiary w przetrwanie. Potężny ładunek emocji, spisany ręką tego, który to wszystko przetrwał.
Ilość stron: 360
Wyd. W.A.B.
Ocena: 5/6
Takie książki bardzo sobie cenię. Zapisuję tytuł.
OdpowiedzUsuń