W naturze wszystko jest ze sobą powiązane.
Grzybnia to fascynująca struktura. Silna, a jednocześnie delikatna. Grzyby rosną tam, gdzie inne organizmy nie są w stanie sobie poradzić, a mimo to łatwo można zaburzyć ich wewnętrzną harmonię.
Tak jak owocniki, tak samo ludzie są ze sobą połączeni niewidzialną plątaniną relacji, uczuć i powinności. Kostia, Zuzanna.... ich struktura rozpada się po nagłej śmierci Filipa. Nagle okazuje się, że są dla siebie obcy, skupiają się na osobistych sprawach, awansach, zapominającym o tym, co ich wcześniej łączyło. Rozdzielona grzybnia słabnie, szukając resztkami sił nowych obszarów i pomocników.
Aleksandra Zielińska stworzyła bardzo wyważoną, emocjonalną opowieść o przyjaźni. Zachwycającą w przekazie i w formie. Magicznej nuty dodaje ulica Astronautów oraz wróżka Kora, ale sporo niezwykłości tkwi też w opisach samej grzybni, jako struktury biologicznej. Rozdziały poprzedzają opisy jej właściwości, co pozwala lepiej zrozumieć czytelnikowi, jaka była intencja autorki.
Podobała mi się jej forma, a szczególnie piękny język Aleksandry Zielińskiej. To jak rysowała swoją opowieść, oszczędnie odkrywając kolejne karty.
Nauka życia po stracie. Odkrywanie co jest dla bohaterów rzeczywistym celem.
Fantastyczna. Pod każdym względem.
%20%E2%80%A2%20Zdj%C4%99cia%20i%20filmy%20na%20Instagramie.png)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz