Wszystkie boże dzieci tańczą – Haruki Murakami

O Murakamim zdążyłam się już wiele naczytać. Większości znanych mi blogowiczów opisywała przynajmniej jedną jego książkę. Do mnie literatura japońska nigdy nie przemawiała, ale skuszona pochlebnymi opiniami postanowiłam zaryzykować i dać jej kolejną szansę.

Wybór padł na zbiór opowiadań Murakamiego. Wystarczające by poznać styl autora, a jednocześnie na tyle niewielkie by niezależnie od upodobań doczytać je do końca. Książka objętościowo jest skromna. Posiada zaledwie 180 stron, które zdążyłam pochłonąć w trakcie dwugodzinnej przerwy między zajęciami.

Wszystkie boże dzieci tańczą składa się z sześciu opowiadań o dość intrygujących tytułach:

UFO ląduje w Kushiro – Komure opuszcza żona. Domagając się od niego rozwodu po raz pierwszy ma okazję powiedzieć mu co naprawdę o nim myśli. Wszystko to staje się dla mężczyzny bodźcem do podjęcia wewnętrznej refleksji nad sobą, swoim życiem i monotonią, która je zdominowała.

Krajobraz z żelazkiem – opowiadanie, które najbardziej przypadło mi do gustu. Porusza historię pana Mitake. Człowieka uwielbiające palić ogniska nad morzem. Stworzył on niemalże rytuał zbierania drewna, układania go i odpowiedniego rozpalania. Ogień staje się tu analogią życia, przemijania i dokonywania wyborów . 

Wszystkie boże dzieci tańczą – porusza temat relacji matka – syn. Yoshiyi wychowanemu bez ojca od samego początku wpajano, że jest synem boga. Z biegiem czasu wyobrażenie to upada, a on sam stara się zrozumieć kim jest tak naprawdę.

Tajlandia – Satsuki jest znaną i cenioną lekarką. Postanawia wyjechać na urlop do Tajlandii by tam w spokoju na nowo nabrać sił. Nieoczekiwane podróż staje się dla niej okazją do podjęcia refleksji nad własną przeszłością i próbą pogodzenia się z nią.

Pan Żaba ratuje Tokio – zdecydowanie najdziwniejsze opowiadanie w całym zbiorze. Oscylujące na granicy surrealizmu i sennej mary. Katagiri zostaje wybrany przez Pana Żabę do pomocy w ocaleniu miasta przed trzęsieniem ziemi. Musi udać się z nim w wnętrza globu by tam stawić czoła niebezpiecznej Dżdżownicy.

Ciastka z miodem – opowiada o wzajemnej relacji między trójką przyjaciół. Jumpej, Kan i Sayoko poznali się na studiach i od tamtej pory byli praktycznie nierozłączni. Niestety rodząca się miłość zaczęła zakłócać tę harmonię. Historia porusza temat dążenia do celu, realizacji swoich marzeń oraz rezygnacji z nich.

Wspólnym elementem wszystkich opowiadań jest motyw trzęsienia ziemi w Kobe. To ono niejako staje się dla bohaterów zapalnikiem do podjęcia refleksji nad własnym życiem. Życiem, które jak się okazuje było do tej pory pełne samotności, strachu i niepewności. Historie opowiadają głównie o relacjach międzyludzkich, poczuciu sensu życiu i szukaniu własnej drogi. Wszystkie są w pewien sposób niedokończona co pozwala czytelnikowi na osobiste dopowiedzenie co było dalej.

Opowiadania napisane są oszczędnym, ale głębokim językiem. Czyta się je przyjemnie jednak nie mogę powiedzieć, by zrobiły one na mnie piorunujące wrażenie. Z pewnością czas im poświęcony nie był stracony, ale w moim odczuciu czegoś tu jeszcze brakowało. Mimo to,  jak na początek i moją dotychczasową awersje do Azji to wrażenia i tak niezłe. 

Haruki Murakami „Wszystkie boże dzieci tańczą”

Ilość stron: 182

Wyd. Muza

Warszawa 2006

Ocena: 4/6