Lata 90-te ubiegłego wieku, to największa fala polskiej emigracji. Zmęczeni zmianami na wolnym rynku, rodacy licznie zaczęli eksplorować zagraniczne rynki pracy. Islandia i Polacy to opowieść o ludziach, którzy z naszej perspektywy, wyjechali do dość "egzotycznego" kraju. Miejsca tak bardzo różnego nie tylko kulturowo czy językowo, ale przede wszystkim przyrodniczo. Dzień i noc polarna, brak drzew, niskie temperatury. Mimo to, Ci którzy odważyli się wyruszyć, w większości są zadowoleni. Ich drogi do adaptacji nie były może łatwe, ale wielu z nich udało się tu stabilnie osiąść, a nawet odkryć w końcu swoje miejsce na ziemi.
W książce spotykamy szerokie spektrum polskich imigrantów. Ludzi ze świata nauki i kultury, robotników, studentów, tych aspirujących do życia jak miejscowi oraz tych, którzy przyjechali tu tylko na chwilę. Ludzie sympatyczni, wyczuleni na zmiany zachodzące na wyspie, ale pojawia się również grupa rozmówców, którzy wyjątkowo mnie drażnili... Przyznaję jednak, że autorki postarały się by ich grupa docelowa była możliwe reprezentatywna i zróżnicowana.
Oto opowieść o kraju, który jest dość hermetyczny i wrogi zmianom. Każdy z nowo przybyłych przeszedł właściwie tę samą drogę od pracy w przetwórstwie rybnym, hotelarstwie, gastronomi, po coś na własny rachunek lub pracę na bardziej prestiżowym stanowisku. Podstawą jest język, bo bez znajomości islandzkiego nie ma szans na asymilacje ze społeczeństwem. Kursy językowe i słowniki, rzeczy dla imigrantów ważne, ale i z pomocą imigrantów powstałe.
Książka pokazuje, jak wielkie horyzonty czekają na przybyłych na tę małą wyspę. Te dosłowne i metaforyczne, jest to jednak ziemia trudna i pracochłonna w uprawie.
Islandia i Polacy krzepi ale i studzi zapały.
Bardzo ciekawie zapowiadającą się książka.
OdpowiedzUsuńChętnie bym zajrzała do tej książki. Moja bliska koleżanka spędziła kiedyś trochę czasu na Islandii. :)
OdpowiedzUsuń