Widma Minionych Nocy - James Paul Blaylock

James Paul Blaylock jest amerykańskim pisarzem, kojarzonym głównie z powieściami fantasy i science fiction. Uważa się go za jednego z prekursorów steampunku, a od lat jego mentorem jest znany miłośnikom fantastyki - Phillip K. Dick.

Widma Minionych Nocy są pierwszą częścią tak zwanej Trylogii Duchów, zapoczątkowanej w 1994 roku. Akcja powieści toczy się w kanionie Trabuco w stanie Kalifornia. Pierwszą interesującą rzeczą, która rzuca się czytelnikowi w oczy, są ramy czasowe powieści. Fabuła skupia się wokół trzech dni: soboty, niedzieli i poniedziałku. Wydawałoby się, że opisanie weekendu na prawie 500 stronach może okazać się bardzo trudne, a mimo to autor dość umiejętnie sobie z tym poradził, wplatając miejscami wątki retrospekcyjne.

Głównym bohaterem książki jest Peter Travers, nauczyciel rysunku architektonicznego borykający się z problemami związanymi z separacją. W codziennym życiu pomaga mu kobieta o imieniu Beth wraz z jej 6 letnim synkiem Bobby’m. Wszystko wywraca się do góry nogami, kiedy Peter odkrywa, że jego była żona Amanda i 10 letni syn David zaginęli. Mieli udać się na tygodniowe wakacje na Hawajach, jednak Peter odwiedzając swój dawny dom odkrywa, że prawdopodobnie nigdzie nie wyjechali. Odnajduje spakowane torby, bilety lotnicze, a nawet gotówkę. Gdy docierają do niego informacje, że w Falls Canyon, pewien turysta odnalazł ciało kobiety z dzieckiem, wpada w przerażenie i postanawia na własną rękę sprawdzić co się stało.

W powieści odnajdujemy całe spektrum postaci, których historie umiejętnie przeplatają się z życiem Petera. Mamy tu przykładowo pana Kleina – inwestora budowlanego oraz Adamsa (w rzeczywistości nazywającego się Pomeroy) – agenta nieruchomości. Moją uwagę szczególnie przykuła postać Pomeroya. Blaylock stworzył człowieka, który praktycznie przez całą powieść wywołuje w czytelniku odrazę i wściekłość. Można nawet powiedzieć, że jest to osoba o skłonnościach psychopatycznych, a jego zachowanie tylko to potwierdza.

Odnośnie samej akcji, na tylnej okładce książki odnajdujemy cytat: „Czekasz na Happy End? Zapomnij. To nie jest bajka, to horror”. Słowa te wzbudziły we mnie spore nadzieje, ale niestety muszę przyznać: trochę się na powieści zawiodłam. Usilnie szukałam elementów horroru, jednak znalezienie ich tutaj jest dość trudne. Faktem jest, że w powieści pojawiają się duchy, w pewnym momencie napędzające całą spiralę przyczynowo skutkową, ale panująca tutaj atmosfera jest bardziej tajemnicza niż „horrorowa”. Nawet sceneria powieści, umiejscowienie wielu wydarzeń w nocy i potęgowanie ich wszechobecnym wiatrem, nie jest w stanie wprowadzić wystarczającej ilości grozy, żeby Widma Minionych Nocy można było nazwać horrorem.

Nie mniej, w historii strapieniem były dla mnie tylko dwie rzeczy. Opisy miejsc, sytuacji, pogody są zbyt liczne i momentami nużące. A także ciągle powtarzające się słowo „wiatr” w połowie książki zaczynało już irytować. Być może autor chciał w ten sposób lepiej oddać atmosferę otaczającą naszych bohaterów, ale czytając co pewien czas to samo, człowiek zaczyna się po prostu nudzić.

Ostatnie 40-50 stron książki jest za to naprawdę niezłe. Akcja toczy się na przyzwoitym poziomie i jest niezwykle klimatyczna. Powieść ogólnie czyta się szybko i przystępnie, a podział na podrozdziały dodatkowo ułatwia lekturę. Nasze rodzime wydanie zasługuje też na pochwałę za chwytliwą okładkę.

Widma Minionych Nocy są wprawdzie literaturą dość intrygującą, jednak dla mnie jako horror, raczej średniego poziomu. Być może to ilość przeczytanych powieści grozy wpływa na moją ocenę, ale osobiście uważam, że w kwestii gatunku autora stać było na znacznie więcej. Tym, którzy szukają mniejszych dawek strachu na pewno się spodoba. Fanów mocnych wrażeń może trochę zawieść.

Książkę otrzymałam jako egzemplarz recenzencki od serwisu: Kostnica.

James P. Blaylock „Widma Minionych Nocy”

Ilość stron: 488
Wyd. Prószyński i S-ka
Warszawa 2011
Ocena: 3/6