Kalkwerk - Thomas Bernhard

„ludziom się wydaje, że coś wiedzą, nie wiedzą jednak nic, ludziom się wszystko tylko wydaje”*

Posiadłość Kalkwerk staje się świadkiem okrutnych wydarzeń. Dokładnie w Wigilijny wieczór, Konrad strzela do swej żony z broni znajdującej się w ich domu. Dlaczego to zrobił? Ile strzałów oddał i czym zapracowała sobie na to, ta niepełnosprawna kobieta? Ilu „świadków” spotkamy na swej drodze, tyle będzie wersji domniemanych zdarzeń, i to właśnie przypuszczenia, stają się nośnikiem opisanej tu historii.

Thomas Bernhard losy bohaterów rysuje za pomocą plotek, rzadko kiedy spójnych, często za to wobec siebie sprzecznych i niezgodnych. Wiadomo jedynie, że małżeństwo Konradów nie należało do udanych. Żyli oni przez lata w chronicznym kłamstwie, którego przełamanie zrujnowałoby ich i tak nadwyrężone relacje.

Mężczyzna, totalnie pochłonięty studiami na temat słuchu oraz kobieta, przykuta przez chorobę do inwalidzkiego wózka – to nie mogło się udać, nie mogło tym bardziej, gdy dąży się do absolutnej izolacji od otoczenia, od ludzi i od potrzeb drugiego człowieka.

Kalkwerk to opis ascetycznego życia w surowych warunkach, w zimnie, a poniekąd i w szaleństwie. Jak to było naprawdę? Który z narratorów ma choć częściową rację?

Jedna z najdziwniejszych książek mojego życia, jednak czerpałam z jej obecności niezwykłą satysfakcję. Polecam. Napisana w węzłowatym stylu, niejako wymusza świadome obcowanie z lekturą.  

Thomas Bernhard „Kalkwerk”

Ilość stron: 240

Wyd. Officyna

Ocena: 4,5/6

* s. 82