Dziunia na uniwersytetach - Anna M. Nowakowska

Dawno, dawno temu, gdy pierwszy raz wzięłam Dziunię do ręki, zachwycił mnie jej język oraz sposób (nie)bycia. Dziś z ogromną przyjemnością mogę powiedzieć, że bohaterka wciąż jest taka sama - dziwna, zakompleksiona i nadal zaskakuje mnie mocą swojego opanowania.

Jak to się stało, że Dziunia trafiła na studia, wmanewrowano ją do PZPR, a następnie z hukiem stamtąd wydalono? Komu zaszła za skórę, kto jej złamał serce, a przede wszystkim - kto jej spłodził syna?!

Dziunia na uniwersytetach to wszystko to, co w pierwszej książce wypadało najlepiej – skrajni bohaterowie i zaskakujące sytuacje. Mamy zapiski z zapominnika oraz mnóstwo cytatów, które musiałam podkreślić. Co jednak istotne, drugi tom jest trochę trudniejszy w odbiorze. Nowakowska wywala w nim sporo absurdów – od roniących łzę obrazów za 2zł, po karierę Dziuni w telewizji. Z jakiś powodów bohaterka trafiła też do Anglii, czego się nie wyjaśnia, podobnie jak kilku innych kwestii, tłumacząc się że będzie o tym później, i że wątek jest na potem.

Jako całość książkę oceniam pozytywnie z tym, że warto podejść do niej na spokojnie i bez wielkich oczekiwań. Jedynka była genialna, dwójka wypada trochę słabiej... moja sympatia do Dziuni jednak nieprędko się skończy ;)

W tekście mowa jest o sezonie trzecim i pani Aniu - trzymam panią za słowo!

Anna M. Nowakowska "Dziunia na uniwersytetach"
Ilość stron: 384
Wyd. W.A.B.
Ocena: 4/6