Kiedy Pan Piecho gryzie - Brian Conaghan

Pamiętam, jak za nastolatki zaczytywałam się w książkach o trudnej młodzieży i problemach, jakie dotykają młodych ludzi. Wtedy prym wiodła seria Jany Frey (jej tytuły do dziś stoją na mojej półce), stąd od dnia zapowiedzi dopilnowałam historię Briana. I choć z wiekiem odbieram takie książki już zupełnie inaczej i wymagam od nich znacznie więcej, nie zmienia to faktu, że ich obecność w życiu młodzieży jest niezwykle ważna.

*****

Kiedy Pan Piecho gryzie to historia nastoletniego Dylana, który z dnia na dzień staje się coraz bardziej wybuchowy, a jego ciałem zaczynają kierować mimowolne tiki.

Brian Conaghan stworzył książkę, która trafić ma przede wszystkim do młodego czytelnika i to powinno się udać. Szesnastolatek na swój sposób próbuje oswoić się z tym, co się dzieje i co go czeka. Trochę aż nazbyt swobodnie stara się zagłuszyć własne obawy. Mi osobiście brakowało tu większej roli matki, jej uczuć, strachu, rodzących się na pewno wątpliwości dotyczących tego, jak ludzie postronni będą postrzegać jej dziecko.

Jednak największych utrudnieniem w odbiorze był dla mnie wykorzystany tu język. Książka napisana jest w koszmarnym, slangowym stylu. Ma to odzwierciedlać wiek i charakter głównej postaci, ale mam wrażenie, że niepotrzebnie trywializuje sytuację Dylana oraz jego chorobę. Sam proces narastania objawów, ich świadomości, wybuchowości oddany jest bardzo wiernie i dokładnie, tylko właśnie przez wykorzystany język trudno było mi się na nim skupić.

Podziwiam matkę Dylana, ale też dziwie się, że tak późno wtajemniczyła syna w to, co się dzieje. Że widząc zaostrzenie objawów, nie zapoczątkowała rozmowy, przy której wyjaśniłaby też inną, opacznie zrozumianą sprawę.

W kategorii literatury dla młodzieży dałabym książce mocne cztery, ale czytelnik o większych oczekiwaniach będzie raczej zawiedziony.

Brian Conaghan "Kiedy Pan Piecho gryzie"

Ilość stron: 384

Wyd. YA!

Ocena: 3/6