Korespondencja autora książek ze swoimi czytelnikami nie powinna nikogo dziwić. Odpowiadanie na listy, choć bywa żmudne i męczące, staje się świetnym sposobem na poznanie swych wielbicieli. Czasami zaskakują oni adresatów nie tylko tematyką listu, ale i samą osobą nadawcy. Taką niezwykłą przesyłkę otrzymała właśnie Amélie Nothomb, czyniąc z niej motyw przewodni swej najnowszej powieści.
Melvin Mapple jest żołnierzem armii stanów zjednoczonych stacjonującym od sześciu lat w Iraku. Niebezpieczeństwo czyhające na niego na każdym kroku, przyczyniło się do powstania ogromnego stresu, a ten kolei przerodził się w jeszcze większe problemy. W chwili zaciągania się do wojska, Melv ważył niespełna pięćdziesiąt kilogramów. Był głodny, wychudzony i przerażająco biedny. Dziś jego tusza sięga blisko dwustu, a mężczyzna cierpi jeszcze bardziej. Szukając słów pocieszenia postanowił napisać do Amélie, pisarki, która jako jedyna jest w stanie go zrozumieć.
Pewna forma życia to zapis korespondencji pomiędzy dwójką bohaterów. Listy te są bardzo emocjonalne, naszpikowane ludzkim dramatem i wołaniem o pomoc. Nie ma wątpliwości, że głos Melvina jest tym decydującym. To on nadaje powieści tempo oraz szokuje kolejnymi faktami na temat swojego życia. Wydaje się nam, że amerykańscy żołnierze są odzwierciedleniem walecznych postaci z serii filmów i figurek G.I. Joe. Zawsze gotowi do ataku, świetnie wyszkoleni, i co najważniejsze – wysportowani. Sądząc po listach jednego z nich, takie wyobrażenia można włożyć jedynie między bajki.
Amélie Nothomb po raz kolejny udowodniła, że na stu stronach można zmieścić takie ilości emocji, jakie dla wielu starczyłyby na opasłą sagę. Historia otyłego szeregowca co rusz wprawia nas w zdumienie. Jesteśmy pełni współczucia wobec sytuacji w której się znalazł, a jednocześnie czujemy ironię jego dramatu. Drwiny, nietolerancja i brak szacunku do własnej osoby, stają się nagle problemami niezwykle istotnymi.
Książkę czyta się błyskawicznie, a niespodziewany zwrot akcji dodaje jej jeszcze więcej napięcia. Niestety, nie wszystko jest tu idealne. Nie spodobało mi się zakończenie całej historii. Dosłownie ostatnie 3-4 strony są dla mnie może nie tyle klapą, co drobną farsą. Widać, że autorka ma spory dystans do swojej osoby, ale jeżeli w opisanej tu historii jest choć cień prawdy, to nie chciałabym aby właśnie taki był jej finał.
Nie mniej jest to powieść bez wątpienia wyjątkowa i naprawdę warta poznania. Zwraca uwagę na z pozoru błahy problem, który już niedługo może dotyczyć nas, bądź ludzi nam bliskich. Polecam ją dla odrobiny refleksji, zadumy, ale i dobrej rozrywki.
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Muza, za co bardzo dziękuję.
Amélie Nothomb „Pewna forma życia”
Ilość stron: 112
Wyd. Muza
Warszawa 2011
Ocena: 4,5/6
Szkoda, że zakończenie jest klapą, jednak dam tej pozycji szansę, gdyż lubię niespodziewane zwroty akcji i swoiste napięcie.
OdpowiedzUsuńJak widzę, mamy podobne odczucia po lekturze:))
OdpowiedzUsuńSpotkałam się kilkakrotnie z recenzją tej książki. Co ciekawe, wszyscy narzekają na zakończenie. Aż chce się sięgnąć po tą książkę, choćby ze względu na zobaczenie jak się kończy ;) Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuńZ chęcią przeczytam coś o żołnierzach. Niedawno miałam przyjemność sięgnąć po książkę o podobnym temacie i bardzo mi się spodobała.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam.
Raczej nie dla mnie. Odpuszczę sobie.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam!
"Amélie Nothomb po raz kolejny udowodniła, że na stu stronach można zmieścić takie ilości emocji, jakie dla wielu starczyłyby na opasłą sagę".To mnie przekonało.
OdpowiedzUsuńHa ha ! :D A jednak! Zakończenie również Ci się nie spodobało :D No to witam w klubie... ;)
OdpowiedzUsuńI oceniłaś ją tak samo jak ja (w skali 1-6 też dałam 4,5).
Pozdrawiam!
Przykre że zakończenie jest rozczarowujące, nie zmienia to jednak faktu, że książkę chętnie bym przeczytała
OdpowiedzUsuńPodpisuję się pod opinią Natuli. Ale raczej zostawię ją sobie na później jak już nic nie będę miała do roboty.
OdpowiedzUsuńLubię książki w formie jakiejś korespondencji. Sama historia także wydaję się ciekawa, więc może kiedyś sięgnę. Pozdrawiam:)
OdpowiedzUsuńKiedyś dość dawno czytałam jedną ksiażkę Amelie Nothomb i muszę do niej wrócić, bo podobało mi się.
OdpowiedzUsuńKsiążkę upatrzyłam sobie już jakiś czas temu, jdnak jak na razie okładka skutecznie mnie zniechęca. Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuńZaciekawiła mnie ta książka ;)
OdpowiedzUsuńSłyszałam już pozytywną opinię o tej książce, dlatego dam jej szansę i przeczytam :)
OdpowiedzUsuńKsiążka przez przypadek trafiła w moje ręce, ale mimo, że recenzje są zachęcajace a ona niezwykle króciutka, raczej się na nią nie wezmę... nie mój gatunek, tyle :)
OdpowiedzUsuń