Kamienne pole - Tove Jansson

Jonasz podejmuje się stworzenia biografii Igreka, co właściwie od samego początku idzie mu strasznie topornie. Nie mogąc napisać niczego, co zawierałoby w sobie odrobinę polotu, zaczyna obsesyjnie skupiać się na bohaterze, w efekcie czego cierpi cała jego rodzina. Pisarz staje oschły, łatwo jest go zdenerwować. Właściwe w domu bardziej staje się widmem, niż pomocną osobą. 

Córki Jonasza próbują nawiązać z ojcem bliższy kontakt i zabierają go do wynajętego na lato domku. Liczą, że tata chociaż raz się przed nimi otworzy, ale ten zamiast spędzać wspólnie wieczory, szuka izolacji, pogrążając się w uwierających go w głowie słowach.

Kamienne pole to miejsce w okolicach lasu, gdzie ludzie z nieznanych nikomu powodów, utworzyli wokół polany krąg z wykopanych w dole głazów. Życie Jonasza bardzo jest podobne do tego tworu. Zewsząd otaczają go słowa, które niosą z sobą jasne przesłanie, a tym czasem jego życie jest puste niczym czarna dziura na środku pola.

Uwielbiam literacki dorobek Tove. Czytam systematycznie wszystko, co tylko uda mi się zdobyć i stwierdzam, że Kamienne pole było do tej pory najbardziej wymagająca dla mnie lekturą. Żeby dobrze je zrozumieć czytałam bardzo powoli, wracając do niektórych zwrotów, ponieważ Jonasz miejscami wysławia się bardzo zawile. 

Przez to wszystko trudno jest mi jednoznacznie ocenić, co sądzę o tym opowiadaniu. Na pewno zabrakło mi w nim magii, tak charakterystycznej dla twórczości Tove. Magii metaforycznej, skupionej na atmosferze i ulotności opisywanej przez nią chwili.

Jansson darzę fascynacją totalną i absolutną, ale Kamienne pole kompletnie mnie nie ujęło.

Lato   I   Uczciwa oszustka   I   Mama Muminków   I   Kto pocieszy Maciupka

Tove Jansson „Kamienne pole”

Ilość stron: 72

Wyd. Młodzieżowa Agencja Wydawnicza

Ocena: 3,5/6