Dziunia - Anna M. Nowakowska

Uwielbiam takie historie. Powieści pisane z przymrużeniem oka, pełne przeinaczeń i zaskakującego losu. Dziunia to dziecko nastoletniej matki; oczywiście nie chciane i nigdy niepokochane. Urodzone z przypadku, nieomal do sedesu w szkolnej toalecie. Jeżeli ktoś pierwszy oddech łapie w takich okolicznościach, to nie mamy wątpliwości, że dalej będzie z nim już tylko gorzej.

Dziewczyna od początku traktowana jest, jako ta gorsza, rzekomo upośledzona istota. Nie ważne, że sama nauczyła się czytać, a jej talent do śpiewu zdumiewa połowę okolicy. W szkolnych przedstawieniach gra co najwyżej rolę pastuszka, bo przecież ktoś taki nie może obrażać uczuć innych, mniej uzdolnionych dzieci.

Spodobał mi się styl Nowakowskiej. To, że autorka nie cacka się z czytelnikiem i pisze prosto z mostu o tym, co się dzieje na Zadupiu Dolnym. Lata Dziuniowej młodości przypadają na złoty okres PRL-u, nic zatem dziwnego, że absurdu i sprzeczności spotkamy tutaj wiele. Wszystko opisane jest specyficznym językiem, pełnym lokalnych naleciałości, co niczego to książce nie ujmuje, a jedynie dodaje charakteru. Moje serce zdobyły kościelne kazania, pełne „beraci” i "siosterów” oraz wpisy z Dziuniowego zapominnika – dużo mądrych słów, wartych zapamiętania.

Powieść była dla mnie wyprawą na ciemną stronę ludzkiej osobowości. Podróżą bardzo podobną do Dzidzi Sylwii Chutnik – tak samo rubaszną, za to napisaną z wielkim wyczuciem i inteligencją. Przepadłam w niej na cztery doby. Czytałam kiedy mogłam, gdzie mogłam i powiem szczerze, że ciągle mi mało. Wiem, że moje literackie gusta są bardzo specyficzne, ale zachęcam was byście też spróbowali.

„Co mnie nie zabiło, to mnie rozśmieszyło. A na końcu też były jaja. Tyle że śmiertelne. Amen.”

                                                                                                       Dziunia

Anna M. Nowakowska „Dziunia”

Ilość stron: 384

Wyd. W.A.B.

Ocena: 5/6