Ofiara - Pierre Lemaitre

Yhhhhh… - wzdycha posępnie. Nie tak to miało wyglądać, absolutnie nie tak…

W zakładzie jubilerskim miał miejsce napad, podczas którego ucierpiała życiowa partnerka inspektora Verhoeven, Anne Forester. Kobieta zostaje pobita i okaleczona do tego stopnia, że zdruzgotany tą sytuacją Verhoeven, za wszelką cenę chcę dopaść bandytów. Nie stroniąc od metod na pograniczu prawa, wnika w szajkę serbskich złodziei, szukając w ten sposób winnych. Sęk jednak w tym, że nie on jeden zaczyna z ludźmi pogrywać.

Mówi, że przestępca zawsze wraca w to samo miejsce, i tu ta teoria niestety się sprawdza. Anne zapamiętując rysopis jednego z mężczyzn, wydaje na siebie wyrok, a Verhoeven musi się mocno gimnastykować, aby być o krok przed mordercą.

Panie Lemaitre, no jak to tak? Skąd właśnie taki, pomysł na fabułę? Czuję się zawiedziona, bo wypada on strasznie banalne w porównaniu z kobietą w klatce, czy zanikami pamięci. Tak bardzo czekałam na tę powieść, a w ogóle nie mogłam się w niej odnaleźć. Walczyłam dwa dni, pełna nadziei, że chociaż końcówka nieco mnie ocuci, ale nic z tego.

Może sama jestem sobie winna, bo za dużo oczekiwałam. Autor raz poszedł innym torem, a ja narzekam, prawie jakby świat nam się kończył. Może… Nie zmienia to jednak faktu, że Alex i Ślubna suknia przyzwyczaiły mnie do zupełnie innych metod budowania nastroju. Były zwroty akcji, była brutalności oraz napięcie bliskie thrillerowi, a tu co? „Zwykły” kryminał z żądzą odwetu.

Fakt. Pierrowi należy się pochwała za odstępstwo od schematu, tylko w momencie, gdy pomysł jest tym, co w jego powieściach najlepsze, każda zmiana może się okazać strzałem w kolano. Tutaj niestety tak było i mam wrażenie, że największą ofiarą tej książki, jest właśnie jej autor.

Miernej jakości kryminał, który po fantastycznej Alex, radzę sobie odpuścić.

Pierre Lemaitre „Ofiara”

Ilość stron: 352

Wyd. Muza
Ocena: 3/6