Alicja w Krainie Czarów - Lewis Carroll, ilustracje Tove Jansson

Fabułę powieści zna chyba każdy. Znudzona wylegiwaniem się na łące dziewczynka, biegnie za królikiem wprost do jego nory. Niechcący wpada do środka i przenosi się do Zaczarowanej Krainy, gdzie zwierzęta mówią ludzkim głosem, a zła Królowa w napadzie nieustannego szału, ścina wszystkim głowy. Poznajemy tu charyzmatycznego Kapelusznika oraz Znikota o wielkim uśmiechu. Na zmianę rośniemy, malejemy, ale co jest w tym najważniejsze – zaglądamy w głąb samego siebie, bo jak się przed laty utarło, historia może stanowić świetne podłoże do psychoanalizy. Ja jednak nie o Freudzie tutaj chciałam, lecz o pięknym wydaniu i własnych spostrzeżeniach.

Jeśli zdawało się wam kiedykolwiek, że filmowa wersja bajki była dziwną przygodą, to muszę was rozczarować – ekranizacja nawet w połowie nie odzwierciedla tego, co znajduje się w książce. Jest w niej więcej postaci, wierszyków i rozmów. Dialogi są jeszcze bardziej absurdalne, a wszystko ujmuje dwa razy mocniej. 

Nie na darmo Alicja zaliczona została do klasyki światowej literatury. Lewisowi – a w zasadzie Charlesowi Lutwidgowi Dodgson – wyobraźni oraz talentu odmówić nie można. Jego świat, mimo że tak naprawdę nie ma w nim czarów, zachwyca swym bogactwem i niezwykłością, a czas, chociaż stoi tutaj w miejscu, napędza mieszkańców i skłania ich do nieustannego pośpiechu.

W najnowszym wydaniu fantazyjność historii podkreślona została rysunkami. Ilustracje autorstwa Tove Jansson to dla mnie wisienka na torcie. Oszczędne w formie, maksymalnie treściwe i przepełnione emocjami. Uwielbiam ją jako pisarkę, malarkę, a przede wszystkim kobietę. Takie połączenie nie mogło się nie udać. Sięgajcie do klasyki. Naprawdę warto.

Zajrzyj do środka:  klik    I    klik

Lewis Carroll „Alicja w Krainie Czarów”

Ilość stron: 120

Wyd. Bona

Ocena: 6/6